سن لجبازی در کودکان چند سال است؟

سن لجبازی کودکان را از دو سالگی تا هفت سالگی بیان می کنند. تربیت یک کودک لجباز چندان ساده نیست و حتی ممکن است منجر به ویژگی های شخصیتی دیگری شود که سازگاری را ناممکن کند. این گروه نسبت به همسالان خود اغلب بی رحم هستند، اعتماد به نفس ندارند و روابط سرد خانوادگی از نظر روحی آنها را بسیار شکننده می کند. برخی برای تخلیه انرژی مخرب، ممکن است دست به اقدامات ناخوشایند نیز بزنند. در این مطلب با راهکارهای موثر آشنا میشوید.

تفاوت لجبازی کودکان و داشتن شخصیت مصمم

لجبازی و داشتن شخصیت مصمم، شاید در نگاه نخست برای بسیاری یکی به نظر برسند اما روانشناسان، مرز شفافی را برای درک درست هر یک، ترسیم می کنند. تظاهر علائم هشدار دهنده لجبازی کودکان را می توان از سنین دو و سه سالگی، عنوان کرد و اغلب تا هفت سالگی نیز ادامه دارد.

در سن لجبازی کودکان، ممکن است با طغیان رفتاری کودک و دردسرهایی برای والدین همراه باشد که به شکل عادت ناخودآگاهی تظاهر می یابد. در گروهی دیگر، پافشاری ناشی از پشتکار و اراده عنوان می‌شود که می‌تواند دستیابی به یک نتیجه را با اراده محکم ممکن نماید.

خانواده‌ها عنوان می‌کنند که لجبازی در تمامی وجوه رفتاری کودک دیده می‌شود که برای هر بار غذا خوردن، حمام کردن، خوابیدن و حتی بیرون رفتن اوقات بغرنجی را موجب شود.

لجبازی کودکان ممکن است با خلاقیت و هوش بالای آنها نیز مرتبط باشد، بنابراین همواره چنین رفتاری را ناشی از درک نادرست ندانید‌.

علائم کودک لجباز

شواهد کودکان لجباز همچون نقشه راهی اصولی، می تواند به خانواده ها کمک کند تا در زمان طلایی برای راهکارهای تاثیر گذار اقدام کنند. در برهه سن لجبازی کودکان نباید اقدامات نادرست را صورت داد.

اگر فرزندتان برای معمول ترین اتفاقات روزمره نیز حاضر به همکاری نیست و لجبازی می کند، نباید آن را سرسری بگیرید. این گروه برای بدیهی ترین امور همچون مسواک زدن، پوشیدن شلوار و حتی غذا خورن، رفتارهای پرخاشگرانه مانند جیغ و داد، پا کوبیدن و … نشان می‌دهند. چنین کودکانی را در محیط های خارج از منزل، به سختی میتوان کنترل کرد.

اگر نسبت به چنین رفتارهایی، خانواده ها بی توجه باشند باید در آینده نافرمانی را نیز بپذیرند. جالب آنکه، تمایل در کسب استقلال به صورت خشن و تند در رفتار آنها همواره قابل شناسایی است. کج خلقی به عنوان رفتاری مداوم میتواند همچون سلاحی، دستیابی به تمایلات شخصی را پیش ببرد.

خانواده‌ها عنوان می‌کنند صدای گریه و جیغ کودک لجباز اغلب آنها را آزار می‌دهد که به نوعی باجگیری تبدیل شده است. جالب آن که این گروه از کودکان در پیگیری امور مورد علاقه، چنین رفتاری ندارند و حتی مصمم مشغول اتمام اهداف مد نظر می شوند.

برخی از کودکان ممکن است شما را به یاد روسای دیکتاتور بیندازند که در صورت بی توجهی به خواسته آنها با بهانه های متعدد پافشاری می‌کنند.

علت لجبازی کودکان

درخواست های غیر معمول در نگاه نخست به عنوان عامل پنهان لجبازی کودکان مطرح است. در این سن، توانمندی برای رمزگشایی از جزئیات محیط پیرامون و نظام زندگی وجود ندارد بنابراین با پافشاری بر خواسته خود، میتوان شاهد رفتار های لجبازانه بود.

زیاده خواهی به عنوان پدیده ای دیگر در بروز لجبازی کودکان تاثیر گذار عنوان میشود به نحوی که همواره برای مواردی متعدد مانند غذا، لباس و اسباب بازی درخواست های مداومی را مطرح می‌کنند.

عدم تمایل به انجام وظایف نیز با لجبازی کودکان گره خورده است. این گروه چندان تمایلی برای انجام وظایف شخصی ندارند و ترجیح می دهند، والدین تمامی مسئولیت ها بر عهده گیرند.

برخی از کودکان، انس و الفت شدیدی با والدین دارند که هرگونه بی توجهی می تواند آن ها را آشفته کند، به نحوی که بیان خواسته ها به صورت غیرمستقیم و لجبازانه، به عنوان شیوه ای هوشمندانه انتخاب میشود.

فارغ از علت بروز چنین رفتارهایی نیاز است، خانواده ها چنین زنگ خطر هایی را جدی بگیرند و در صورت تداوم و خارج شدن از حالت طبیعی برای رهایی، خدمات درمانی را فراموش نکنند.

درمان لجبازی کودکان

لجبازی کودکان، اتفاقی غیرمعمول نیست. بسیاری از کودکان در دو و سه سالگی ممکن است چنین چالشی برای اثبات وجود و کسب استقلال نشان دهند. متخصصان معتقدند، لجبازی را باید به عنوان یک مرحله طبیعی رشد کودکان در نظر گرفت و از رفتارهای مخرب که منجر به تشدید و یا بروز تبعات منفی، می‌شوند پرهیز کرد. تنبیه کلامی و یا بدنی میتواند بسیار خطرناک باشد بنابراین باید برای کاهش اثرات چنین رفتاری، آموزش دید. در ادامه به چند مورد اشاره شده است:

• کودکان وابستگی عاطفی بسیاری به والدین دارند، نرمش و انعطاف رفتاری می تواند برای عبور از این مرحله از رشد کودک، بسیار کارساز باشد و به نوعی، پشتیبانی محسوب شود.
• والدین برای امنیت فرزندشان نیاز نیست، قدم به قدم رفتارها و فعالیت‌ها را رصد کنند بلکه باید همچون راهنمایی خبره به شکل غیرمستقیم، تجربه لذت بخشی را برای فرزندشان ممکن کنند.
• بازی با وسایل مختلف، می تواند تجربیات گرانقدر را برای کودکان رقم زند. پیشنهاد می شود فضای منزل را با آرامش و داشتن وسایل مستحکم، مطبوع و ایمن کنید.
• پاداش برای رفتارهای خوب می‌تواند به صورت غیرمستقیم در تداوم رفتارهای شایسته تاثیر گذار باشد. این گروه کم کم می آموزند که خواسته های خود را بدون لجبازی و به شکل معقول بیان کنند.
• سرکوب خلاقیت و نبوغ کودکان می تواند اعتماد به نفس و انگیزه برای اکتشاف و کسب توانمندی باشد، بنابراین بهتر است، فرصتی برای شناخت موهبت های درونی، فراهم کرد.
• تولد نوزاد جدید، طلاق، مرگ عزیزان و … می توانند شرایط و سختی هایی را بر روان کودک تحمیل کنند. در چنین موقعیت های حساسی، نباید فشار مضاعفی را تحمیل کرد.
• پشتیبانی و صبوری می تواند سرمایه گذاری بر استعداد و توانمندی کودکان را ممکن کند بنابراین والدین می بایست شنونده ای مهربان باشند که با تذکر دادن اصولی، چالش های تربیتی را کمرنگ می کند.
• متخصصان نظرات و ایده های مختلفی برای شناسایی این مشکل بیان می کنند که برای رهایی، نیاز است از خدمات آنها بهره جست. به طور کلی باید دانست کودکان لجباز لزوماً شخصیت منفی ندارند و می توان از پشتکار آنها برای دستیابی به استقلال فکری و عملکردی نیز بهره جست.

تبعات لجبازی کودکان

این گروه تمایل دارند بدون کمک اطرافیان، امور خود را پیگیری کنند علاوه بر آن که تمایل به توجه و سلطه جویی، ممکن است برای برخی خانواده ها چندان پذیرفته نباشد. تربیت کودک لجباز همچون آزمونی سخت می تواند، سیستم عصبی والدین را نیز تحت فشار قرار دهد. باید دانست چنین رفتاری اغلب با کشف جهان پیرامون و تفاوتهای آن صورت می گیرد که فراتر از آن، میل به آزمایش و تحکیم فردیت خود و نافرمانی پدید می آید.

چنین عملکردی می‌تواند یکی از توانمندی ها جهت دفاع در برابر با مخالفت سایرین باشد. برخی در برهه دیگری، لجبازی را نیز تجربه می‌کنند که معمولاً در سنین بلوغ تظاهر می یابد. لجبازی تنها شخص را آزار نمیدهد بلکه روابط تمامی اعضای خانواده را نیز متحول می کند، به نحوی که در صورت مواجهه با کوچکترین اشاره‌ای، خود وارد عملکرد تقابل می شود.

دوران نوجوانی، شدیدترین بحران های شخصیتی به ویژه برای گروه درگیر با لجبازی است. والدین نیاز است برای کاهش تبعات چنین رفتارهایی و ممانعت از هم پاشیدگی روابط خانوادگی، رفتار درست را بیاموزند. تنبیه فیزیکی و کلامی، نمیتواند تمایل به دیده شدن این گروه را ممکن کند بلکه باید متخصصان ریشه یابی و واکاوی دقیقی از علت اتفاق داشته باشند سپس اقداماتی را پیشنهاد دهند.

سن لجبازی کودکان معمولاً در یک سالگی و یا به اصطلاح سن نوپایی شخص است. اما اوج چنین رفتارهایی را می‌توان در برهه دو تا سه سالگی شاهد بود. در صورت مواجهه با چالش های شدید، درمان لجبازی کودکان اهمیت بسیاری دارد تا سلامت کودک آسیب نبیند و دغدغه های فکری والدین کاهش یابد. خوشبختانه حال متخصصان زبده ای، فعالیت می‌کنند که با ارائه راهکارهای هوشمندانه نه‌تنها اصلاح رفتار را ممکن میکنند بلکه فرصت سرمایه گذاری بر استعداد و توانمندی های ذاتی را نیز صورت میدهند.