سریع‌ترین راه‌های درمان بیش فعالی؛ نوروفیدبک چیست و چگونه به درمان ADHD کمک می‌کند؟

افراد مبتلا به ADHD در کنترل حرکات و شدت رفتار خود مشکلاتی دارند و ممکن است رفتارهایی غیرمعمول از خود نشان دهند. به طور قطع این اختلال می‌تواند بر احساسات، رفتارها و همین طور توانایی یادگیری فرد تاثیرگذار باشد.

انواع علائم و نشانه‌های بیش فعالی و نقص توجه

 

تشخیص زودهنگام ADHD می‌تواند به تسریع روند درمان و همین طور مدیریت بهتر این اختلال کمک کند و این در حالی است که علائم این اختلال معمولاً در سنین ۳ تا ۶ سالگی آغاز می‌شود و در صورت مداخله نکردن، می‌تواند تا دوران نوجوانی و بزرگسالی ادامه پیدا کند به همین دلیل، زمان مناسب برای تشخیص بیش فعالی معمولاً در سال‌های ابتدایی مدرسه است. علائم ADHD به سه دسته اصلی تقسیم می‌شود: بی‌توجهی، تکانشگری و ترکیب هر دو.

علائم بی‌توجهی

مشکل در حفظ توجه در فعالیت‌هایی مانند مکالمات، سخنرانی‌ها یا خواندن متون طولانی.

اختلال در برنامه‌ریزی و مدیریت زمان که منجر به انجام ندادن وظایف در زمان مناسب می‌شود.

بی‌توجهی توجه به جزئیات و امکان از دست دادن تمرکز در حین انجام وظایف.

فراموشی در انجام فعالیت‌های روزانه مانند قرارهای تلفنی یا ملاقات‌ها.

از دست دادن اشیاء مهم و ضروری به‌طور مکرر.

دشواری در انجام وظایف بدون نظارت و یا راهنمایی.

ضعف در حافظه کوتاه‌مدت و مشکل در پیروی از دستورالعمل‌ها.

ضعف در مهارت‌های شنیداری.

علائم بیش فعالی و تکانشگری

 

صحبت کردن زیاد و بدون توقف.

خیال‌پردازی مداوم و نداشتن تمرکز در فعالیت‌ها.

تمایل به ریسک کردن و اقدام به کارهایی بدون فکر کردن به عواقب.

مشکل در برقراری ارتباطات اجتماعی و ناتوانی در حفظ روابط اجتماعی مثبت.

نداشتن توانایی در انجام بازی‌های بی‌صدا و فعالیت‌های فکری که نیاز به تمرکز دارند.

صحبت کردن قبل از اینکه دیگران کامل جملات خود را بیان کنند.

تحرک زیاد و بی‌وقفه که در موقعیت‌های نیازمند سکوت و آرامش، می‌تواند مشکل‌آفرین شود.

مقایسه بیش فعالی در پسران و دختران

بیش فعالی در پسران بیشتر از دختران تشخیص داده می‌شود در حالی که پسران مبتلا به ADHD معمولاً رفتارهای مخرب و پرتحرک‌تری از خود نشان می‌دهند، دختران مبتلا به این اختلال اغلب علائم کمتری از جمله بی‌توجهی را دارند به همین دلیل، تشخیص ADHD در دختران ممکن است در سنین بالاتر و معمولاً در دوران بلوغ صورت گیرد چرا که در این دوران، افزایش سطح هورمون استروژن می‌تواند باعث شدت گرفتن علائم بی‌توجهی و سایر مشکلات مرتبط با ADHD در دختران شود.

آیا بیش فعالی انواع مختلفی دارد؟

 

برای پاسخ به این سوال که ممکن است سوال بسیاری از شما باشید باید گفت که بله، بیش فعالی یا ADHD انواع مختلفی دارد و این انواع شامل:

نوع بی‌توجهی (Inattentive Type): در این نوع، فرد دچار مشکلاتی مانند حواس‌پرتی، ضعف در تمرکز و دشواری در برنامه‌ریزی و انجام وظایف می‌شود، این افراد به‌راحتی توجه خود را از دست می‌دهند و در انجام فعالیت‌ها به مشکل برمی‌خورند.

نوع بیش فعالی-تکانشی (Hyperactive-Impulsive Type): در این نوع، فرد ویژگی‌هایی مانند ریسک‌پذیری بالا، صحبت کردن بدون توقف و تمایل به انجام اعمال بدون تفکر قبلی را نشان می‌دهد، این افراد معمولا قادر به نشستن در یک مکان به مدت طولانی نیستند و در موقعیت‌های اجتماعی یا شغلی ممکن است با مشکلاتی روبه‌رو شوند.

نوع ترکیبی (Combined Type): این نوع شامل ترکیبی از علائم هر دو نوع بی‌توجهی و بیش فعالی-تکانشی است و افرادی که دچار نوع ترکیبی هستند، معمولاً علائم هر دو اختلال را به صورت هم‌زمان تجربه می‌کنند.

در مورد درمان بیش فعالی در بزرگسالان، باید ذکر کرد که روش‌های درمانی متنوعی وجود دارند و اگر چه داروهای مختلفی برای درمان ADHD وجود دارند، اما در برخی موارد، مانند درمان افسردگی، ممکن است درمان‌های غیر دارویی نیز موثر واقع شوند.

علل اصلی ابتلا به اختلال بیش فعالی (ADHD)

 

علت قطعی و دقیق ابتلا به ADHD هنوز مشخص نیست، اما تحقیقات مختلف نشان می‌دهند که چندین عامل در بروز این اختلال نقش دارند که این عوامل عبارتند از:

ژنتیک: بسیاری از مطالعات نشان داده‌اند که ژن‌ها در ابتلا به ADHD نقش قابل توجهی دارند و افراد مبتلا به ADHD معمولاً دارای بستگان درجه یک مبتلا به همین اختلال هستند.

عوامل محیطی: شرایط محیطی و اجتماعی نیز می‌توانند در بروز این اختلال تاثیرگذار باشند از جمله این عوامل می‌توان به آلودگی هوا، قرار گرفتن در معرض سرب، یا آسیب‌های مغزی در دوران کودکی اشاره کرد.

آسیب‌های مغزی: آسیب‌هایی که به مغز وارد می‌شوند، می‌توانند به بروز ADHD منجر شوند، این آسیب‌ها ممکن است به علت تصادفات، ضربه‌های مغزی، یا سایر مشکلات پزشکی به‌وجود آیند.

تغذیه: برخی از مشکلات تغذیه‌ای، به‌ویژه کمبود ویتامین‌ها یا مواد معدنی خاص، می‌توانند به ظهور علائم ADHD کمک کنند.

محیط‌های اجتماعی: وضعیت‌های اجتماعی مانند مشکلات خانوادگی یا کمبود حمایت اجتماعی می‌توانند بر تشدید علائم ADHD تاثیر بگذارند.

تفاوت‌های آناتومیکی مغز در افراد مبتلا به ADHD

 

مطالعات نشان داده‌اند که در مغز کودکان مبتلا به ADHD تغییرات آناتومیکی خاصی وجود دارد، به‌عنوان مثال:

حجم ماده خاکستری و سفید مغز در این کودکان کمتر است.

بخش‌هایی از مغز مانند لوب‌های فرونتال و ورمیس مخچه تحت تاثیر قرار می‌گیرند.

این تغییرات مغزی می‌تواند بر فعالیت‌هایی که این بخش‌ها کنترل می‌کنند، تاثیر منفی بگذارد و منجر به بروز اختلالاتی در عملکرد روزانه شود.

علل احتمالی ابتلا به ADHD

 

آسیب مغزی: آسیب‌های مغزی، به‌ویژه در دوران کودکی، می‌توانند به ابتلا به ADHD منجر شوند.

قرار گرفتن در معرض خطرات محیطی: عواملی مانند قرار گرفتن در معرض سرب یا سایر مواد شیمیایی مضر در دوران بارداری یا سنین نوزادی ممکن است خطر ابتلا به ADHD را افزایش دهند.

مصرف الکل و تنباکو در دوران بارداری: مصرف الکل و تنباکو توسط مادر در دوران بارداری، خطر ابتلا به ADHD در نوزاد را افزایش می‌دهد.

زایمان زودرس: نوزادانی که به‌طور زودرس به دنیا می‌آیند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به ADHD قرار دارند.

وزن کم هنگام تولد: نوزادانی که با وزن کم به دنیا می‌آیند، ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به این اختلال باشند.

چرا حفظ تمرکز برای افراد بیش فعال مشکل است؟

 

حفظ تمرکز برای افراد مبتلا به بیش فعالی (ADHD) به دلیل اختلال در فعالیت‌های مغزی و عملکرد نواحی خاصی از مغز دشوار است و یکی از دلایل اصلی این مشکل، عملکرد ناقص ناحیه پیشانی مغز (فرونتال لوب) در افراد مبتلا به ADHD است. این ناحیه مسئول بسیاری از عملکردهای اجرایی مغز، از جمله تمرکز، برنامه‌ریزی، تصمیم‌گیری و حل مسائل است و در افراد مبتلا به ADHD، این ناحیه معمولاً کمتر فعال می‌شود به همین دلیل، فرد قادر به حفظ توجه و تمرکز برای مدت زمان طولانی نیست.

دلایل مشکل در حفظ تمرکز

 

فعالیت ناکافی ناحیه پیشانی: همانطور که اشاره شد، ناحیه پیشانی مغز وظیفه تمرکز و نگهداری توجه را بر عهده دارد و در افراد مبتلا به ADHD، این ناحیه ممکن است به اندازه کافی فعال نشود یا به درستی تنظیم نشود در نتیجه، افراد با این اختلال دچار مشکل در حفظ توجه و تمرکز می‌شوند، به‌ویژه در زمانی که به تلاش و توجه طولانی مدت نیاز است.

تحریک بیش از حد لوب پیشانی با امواج مغزی سریع: در برخی از افراد مبتلا به ADHD، ممکن است تحریک بیش از حد لوب پیشانی به دلیل امواج مغزی بسیار سریع (امواج بتا) رخ دهد. این امواج می‌توانند باعث اختلال در تنظیم صحیح فعالیت‌های مغز شوند، که در نتیجه مشکلاتی مانند نداشتن تمرکز و حتی اضطراب را به همراه دارند.

جذابیت نداشتن فعالیت‌ها: در دنیای امروزی، بسیاری از فعالیت‌ها و وظایف روزمره ممکن است برای افراد مبتلا به ADHD جذاب نباشند و این بی‌علاقگی باعث می‌شود که فرد نتواند تمرکز خود را به خوبی حفظ کند. وظایفی که از نظر ذهنی تحریک‌کننده نیستند، به ویژه برای کسانی که دچار ADHD هستند، ممکن است بسیار دشوار و خسته‌کننده به نظر برسند.

توانایی ذهنی بالا، اما مشکلات عملی: بسیاری از افراد مبتلا به ADHD ممکن است ضریب هوشی بالا داشته باشند، اما به دلیل مشکلات تمرکز و توجه، در مدرسه، محل کار یا در زمینه‌های دیگر دچار آسیب شوند. این افراد می‌توانند از نظر ذهنی بسیار توانمند باشند، اما به دلیل ناتوانی در حفظ تمرکز، در عملکرد روزانه خود با چالش‌های زیادی روبه‌رو می‌شوند.

در نتیجه، افراد مبتلا به ADHD به دلیل مشکلات در فعالیت‌های مغزی و نواحی خاص مغز، با دشواری‌هایی در حفظ توجه و تمرکز مواجه می‌شوند و این می‌تواند بر تحصیل، کار و روابط اجتماعی آن‌ها تاثیرگذار باشد. درمان‌های مختلفی برای کمک به بهبود این وضعیت وجود دارند که شامل درمان‌های رفتاری، دارویی و غیر دارویی هستند.

سریع‌ترین راه‌های درمان بیش فعالی

 

درمان اختلال بیش فعالی (ADHD) معمولاً به ترکیبی از روش‌های روان‌درمانی و دارو درمانی نیاز دارد و به طور قطع این درمان‌ها به فرد کمک می‌کنند تا علائم خود را مدیریت کرده و عملکرد خود را در زندگی روزمره بهبود بخشد. 

برخی از سریع‌ترین و مؤثرترین روش‌های درمانی برای ADHD عبارتند از:

۱. روان درمانی (رفتار درمانی)

رفتار درمانی به ویژه آموزش برای والدین و آموزش مهارت‌های اجتماعی در کودکان مبتلا به ADHD معمولاً اولین خط درمانی است زیرا در این روش، به والدین و معلمان کمک می‌شود تا استراتژی‌هایی برای مدیریت رفتار کودک ارائه دهند. این درمان می‌تواند شامل:

تقویت مثبت برای رفتارهای مناسب

تنبیه ملایم برای رفتارهای نادرست

آموزش تکنیک‌های مدیریت زمان و سازمان‌دهی

باید در نظر داشت این روش‌ها می‌توانند تأثیر فوری و طولانی‌مدت داشته باشند و معمولاً به‌عنوان اولین گزینه قبل از شروع دارو در نظر گرفته می‌شوند.

۲. درمان دارویی

دارو درمانی برای درمان ADHD اغلب مؤثر است، اما ممکن است برای هر فرد متفاوت عمل کند. داروهای متداول برای درمان ADHD به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند:

داروهای محرک (Stimulants): این داروها مانند متیل فنیدات (Ritalin) و آمفتامین‌ها (Adderall) تأثیر سریع‌تری دارند و به‌طور معمول در کوتاه‌مدت باعث بهبود تمرکز و کنترل رفتار می‌شوند. این داروها از طریق افزایش سطح مواد شیمیایی مغزی مانند دوپامین و نوراپی‌نفرین عمل می‌کنند.

داروهای غیر محرک (Non-stimulants): در صورتی که داروهای محرک اثر کمتری داشته باشند یا عوارض جانبی زیادی ایجاد کنند، پزشکان ممکن است داروهای غیر محرک مانند آتوموکستین (Strattera) را تجویز کنند این داروها معمولاً به تدریج اثر خود را نشان می‌دهند و برای افرادی که داروهای محرک را به خوبی تحمل نمی‌کنند مفید هستند.

۳. آموزش مهارت‌های اجتماعی و فردی

آموزش مهارت‌های اجتماعی به کودکان مبتلا به ADHD می‌تواند کمک کند تا آنها در محیط‌های اجتماعی مانند مدرسه یا خانه بهتر عمل کنند این آموزش‌ها می‌تواند شامل نحوه ارتباط مؤثر، احترام به نوبت‌ها و همچنین بهبود خودآگاهی اجتماعی باشد.

۴. تغییرات محیطی و تنظیمات در مدرسه و خانه

ایجاد محیط‌های حمایتی در خانه و مدرسه می‌تواند تأثیر زیادی بر بهبود عملکرد افراد مبتلا به ADHD داشته باشد و برخی از این تغییرات شامل:

استفاده از تقویم‌های بصری و لیست‌های انجام کار برای کمک به برنامه‌ریزی و سازماندهی

فراهم کردن محیط آرام‌تر برای انجام تکالیف مدرسه

استفاده از پاداش‌های فوری برای تقویت رفتارهای مثبت

۵. پشتیبانی روانشناختی و مشاوره

در کنار درمان‌های دارویی و رفتاری، مشاوره و حمایت روانشناختی نیز برای کمک به فرد در مقابله با مشکلات عاطفی و اجتماعی مرتبط با ADHD ضروری است چرا که افراد مبتلا به ADHD ممکن است در تنظیم احساسات خود مشکل داشته باشند و به پشتیبانی برای مدیریت اضطراب، افسردگی یا مشکلات رفتاری نیاز داشته باشند.

۶. مشخص کردن تشخیص دقیق

یکی از نکات مهم در درمان ADHD این است که قبل از شروع درمان، باید از وجود دقیق اختلال اطمینان حاصل کرد زیرا بسیاری از مشکلات دیگر مانند اضطراب، افسردگی یا مشکلات خواب ممکن است علائمی مشابه به ADHD داشته باشند. تشخیص دقیق معمولاً شامل معاینات پزشکی و تست‌های مختلف از جمله تست‌های شنوایی، بینایی و بررسی سایر مشکلات است.

در نهایت، درمان ADHD باید به‌طور فردی تنظیم شود و در طول زمان با نظارت دقیق و پیگیری منظم به روز شود، این شیوه درمان‌ها می‌توانند به بهبود کیفیت زندگی فرد مبتلا به ADHD کمک کنند و او را در دستیابی به اهداف آموزشی و اجتماعی خود یاری دهند.

اهمیت درمان زودهنگام بیش فعالی

 

بیش از ۶۰ درصد از کودکانی که مبتلا به اختلال بیش فعالی (ADHD) هستند، علائم این اختلال را تا دوران بزرگسالی تجربه می‌کنند و در صورتی که این اختلال به موقع تشخیص داده نشود و درمان لازم برای آن صورت نگیرد، ممکن است مشکلات متعددی برای فرد در سنین بالاتر به وجود آید.

به طور کلی، درمان نکردن بیش فعالی می‌تواند تأثیرات منفی گسترده‌ای بر زندگی فرد داشته باشد که برخی از این مشکلات عبارتند از:

نداشتن موفقیت تحصیلی: کودکان مبتلا به ADHD ممکن است در مدرسه با مشکلات جدی در تمرکز و یادگیری مواجه شوند. این مشکلات می‌توانند در آینده به نداشتن موفقیت تحصیلی، نداشتن توانایی در فارغ‌التحصیلی از مدرسه یا دانشگاه و حتی به مشکلات در کسب مهارت‌های شغلی منجر شوند.

نتیجه عزت نفس پایین: افراد مبتلا به ADHD به دلیل مشکلات در توجه و کنترل رفتار، ممکن است در مقایسه با همسالان خود احساس نداشتن توانمندی و ضعف کنند و این احساسات می‌توانند به عزت نفس پایین و ناتوانی در برقراری روابط اجتماعی سالم و موثر منجر شوند.

تصادفات وسایل نقلیه موتوری: بسیاری از افراد مبتلا به ADHD به دلیل تکانشگری و نداشتن توجه کافی، در معرض خطر بالای تصادفات رانندگی هستند. این افراد ممکن است از مشکلات در تمرکز و تصمیم‌گیری در موقعیت‌های خطرناک رنج ببرند.

سوء مصرف الکل و مواد مخدر: یکی دیگر از پیامدهای شایع درمان نشدن بیش فعالی، افزایش احتمال سوء مصرف مواد مخدر و الکل در سنین نوجوانی و بزرگسالی است. بسیاری از افراد مبتلا به ADHD برای مقابله با مشکلات اضطراب و استرس خود به سمت این مواد گرایش پیدا می‌کنند.

مشکلات اشتغال: بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است در پیدا کردن و حفظ شغل با مشکلاتی مواجه شوند چرا که این افراد معمولاً در مدیریت زمان، سازماندهی وظایف و پیگیری اهداف شغلی خود دچار مشکل هستند.

اضطراب و افسردگی: طبق مطالعات علمی، افراد مبتلا به ADHD در بزرگسالی بیشتر در معرض اختلالات روانی همچون اضطراب و افسردگی قرار دارند. مشکلات ناشی از اختلال در توجه و تمرکز می‌تواند به افزایش استرس و فشار روانی منجر شود.

مشکلات رابطه: در روابط شخصی و زناشویی، افراد مبتلا به ADHD ممکن است به دلیل بی‌توجهی به جزئیات، تکانشگری و ناتوانی در مدیریت احساسات، با مشکلات جدی مواجه شوند.

بنابراین، ضروری است اختلال بیش فعالی به‌طور سریع و موثر درمان شود. روانشناسان و متخصصان همواره به اهمیت درمان زودهنگام ADHD تاکید دارند و یکی از روش‌های اثبات‌شده برای درمان این اختلال، نوروفیدبک است که با تنظیم فعالیت‌های مغزی به بهبود توجه، تمرکز و کنترل رفتار کمک می‌کند.

استفاده از روش‌های درمانی به‌موقع نه تنها به کاهش علائم بیش فعالی کمک می‌کند، بلکه می‌تواند از بروز مشکلات جدی‌تر در بزرگسالی جلوگیری کند و کیفیت زندگی فرد را به‌طور چشمگیری بهبود بخشد.

درمان بیش فعالی بدون دارو

 

برای درمان اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) بدون استفاده از دارو، روش‌هایی وجود دارد که بر اساس اصول علمی و بیولوژیکی فعالیت مغز طراحی شده‌اند. یکی از اصلی‌ترین نکات در این نوع درمان، تمرکز بر ریشه‌های مشکل است که معمولاً شامل بی‌نظمی‌های مغزی می‌شود به عبارت دیگر، برای درمان بیش فعالی باید به اصلاح عملکرد مغز پرداخته شود، به جای صرفاً کاهش علائم از طریق داروها.

مراحل درمان بیش فعالی بدون دارو

شناسایی دقیق اختلال و نقشه‌برداری مغزی (qEEG): اولین قدم در درمان ADHD بدون دارو، شناسایی دقیق الگوهای فعالیت مغزی فرد است. با استفاده از تکنیک‌های پیشرفته مانند نقشه‌برداری رنگی مغز (qEEG)، می‌توان اختلالات موجود در عملکرد مغز را شناسایی کرد این نقشه‌برداری به درمانگر کمک می‌کند تا وضعیت مغز را به‌طور دقیق ارزیابی کرده و درمان مناسب را به صورت شخصی‌سازی شده برای فرد طراحی کند.

درمان با نوروفیدبک و نورومدولاسیون: پس از شناسایی الگوهای مغزی، درمان از طریق نوروفیدبک آغاز می‌شود. نوروفیدبک به مغز کمک می‌کند تا به تعادل برسد و عملکرد بهتری در زمینه‌هایی مانند تمرکز، تنظیم هیجانات و کنترل رفتارهای تکانشی داشته باشد در این روش، افراد با استفاده از فیدبک‌های بصری یا صوتی به مغز خود آموزش می‌دهند که چگونه فعالیت‌های مغزی خود را تنظیم کند. این روش به‌طور تدریجی فعالیت مغز را تنظیم کرده و به فرد کمک می‌کند تا مشکلات مرتبط با بیش فعالی را کاهش دهد. همچنین، روش‌های نورومدولاسیون می‌توانند به عنوان ابزاری مؤثر در تنظیم فعالیت‌های مغزی به‌کار گرفته شوند.

مزایای درمان بیش فعالی بدون دارو

درمان بیش فعالی بدون دارو از جمله مزایای قابل توجهی برخوردار است که شامل کاهش عوارض جانبی مرتبط با داروها و ایجاد نتایج بلندمدت است در حالی که داروهای ADHD می‌توانند علائم را به‌طور موقت کنترل کنند، درمان‌های بدون دارو می‌توانند به تغییرات ساختاری و عملکردی مغز کمک کرده و به فرد امکان می‌دهند تا در درازمدت، علائم خود را کاهش دهند.

درمان‌های غیر دارویی همچنین به افراد کمک می‌کنند تا مهارت‌های جدیدی برای مقابله با مشکلات روزمره خود به‌دست آورند، از جمله بهبود مهارت‌های اجتماعی، افزایش توجه و تمرکز و همچنین ارتقاء توانایی‌های شناختی. از آنجا که این درمان‌ها بر اساس نیازهای فردی و ویژگی‌های خاص مغزی هر شخص طراحی می‌شوند، می‌توانند بسیار مؤثرتر از درمان‌های دارویی عمومی باشند.

عوارض نداشتن درمان بیش فعالی

اگر اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) و اختلال نقص توجه (ADD) درمان نشوند، می‌توانند تأثیرات بسیار منفی و مخربی بر زندگی فرد داشته باشند. این اختلالات نه تنها در دوران کودکی بلکه در دوران نوجوانی و بزرگسالی نیز مشکلات زیادی ایجاد می‌کنند و در صورتی که فرد به موقع درمان نشود، علائم ADHD و ADD می‌توانند منجر به مشکلات عمده‌ای شوند که در ادامه به آن‌ها اشاره می‌کنیم:

مشکلات تحصیلی و شغلی: درمان نکردن بیش فعالی می‌تواند به نداشتن توانایی در تکمیل وظایف، مشکلات در تمرکز و در نتیجه عملکرد ضعیف در مدرسه یا محل کار منجر شود. این مشکلات می‌توانند باعث کاهش پیشرفت تحصیلی و شغلی شوند و حتی فرد را در معرض مشکلات مربوط به اخراج از مدرسه یا محیط کار قرار دهند.

مشکلات روابط اجتماعی: افراد مبتلا به ADHD ممکن است دچار مشکلات جدی در برقراری روابط اجتماعی شوند چرا که رفتارهای تکانشی، نداشتن توانایی در تمرکز بر روی گفتگوها یا رعایت قوانین اجتماعی می‌توانند باعث انزوای اجتماعی و کاهش کیفیت روابط دوستانه و خانوادگی شوند.

افسردگی و اضطراب:  نرسیدن به موفقیت در تحصیل یا شغل، احساس ناتوانی در انجام وظایف و مشکلات اجتماعی می‌تواند منجر به ایجاد اضطراب و افسردگی در فرد شود. احساس نداشتن کنترل بر زندگی و دشواری در پیگیری اهداف فردی می‌تواند به سلامت روان آسیب جدی وارد کند.

اعتماد به نفس پایین: افراد مبتلا به ADHD معمولاً در سنین بالا دچار احساس موفق نبودن و عزت نفس پایین می‌شوند و این موضوع می‌تواند به کمبود اعتماد به نفس در موقعیت‌های اجتماعی و حرفه‌ای منجر شده و مشکلات شخصی و اجتماعی زیادی ایجاد کند.

سوء مصرف مواد و الکل: یکی دیگر از عوارض شایع در بزرگسالان مبتلا به ADHD که درمان نمی‌شوند، سوء مصرف مواد مخدر یا الکل است زیرا این افراد برای مقابله با استرس‌ها و مشکلات زندگی خود ممکن است به مواد مخدر یا الکل روی بیاورند که این امر می‌تواند مشکلات روانی و فیزیکی جدی ایجاد کند.

مشکلات در تصمیم‌گیری و کنترل رفتار: افرادی که درمان نمی‌شوند، ممکن است در بزرگسالی دچار مشکلاتی در تصمیم‌گیری شوند. نداشتن توانایی در مدیریت احساسات و رفتارهای تکانشی می‌تواند به تصمیم‌گیری‌های ضعیف و عواقب منفی در زندگی شخصی و شغلی منجر شود.

بنابراین، درمان نکردن بیش فعالی می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری در پی داشته باشد که در جنبه‌های زندگی فرد تاثیر گذار است. از همین رو، برای پیشگیری از این عوارض و بهبود کیفیت زندگی فرد مبتلا، درمان به موقع و اصولی کاملا ضروری است.

روش‌های درمانی بدون دارو، مانند نوروفیدبک، می‌توانند تأثیر مثبتی در بهبود وضعیت فرد داشته باشند و بسیار مهم است که برای درمان بیش فعالی، به مراکز معتبر و متخصص مراجعه و از روش‌های علمی و اثبات‌شده استفاده شود.

سوالات متداول در مورد درمان بیش فعالی بدون دارو

 

۱. بیش فعالی چیست؟

بیش فعالی یا ADHD یک اختلال عصبی-رشدی است که بر سیستم مغزی و عصبی تاثیر می‌گذارد. افراد مبتلا به بیش فعالی دچار مشکل در کنترل حرکات و یا شدت رفتار خود هستند و ممکن است به طور غیرعادی پرتحرک یا کم‌تحرک باشند. این اختلال باعث دشواری در مدیریت توجه، تمرکز، و رفتارهای تکانشی می‌شود.

۲. علائم بیش فعالی چیست؟

بی‌توجهی و حواس‌پرتی

نداشتن تمرکز مستمر بر روی وظایف و کارها

مشکل در انجام وظایفی مانند تکالیف بدون نیاز به نظارت

حافظه کوتاه‌مدت ضعیف (مشکل در پیروی از دستورالعمل‌ها)

مهارت شنیداری ضعیف

پرحرفی و گفت‌وگوی زیاد

خیال‌پردازی بیش از حد

ریسک‌پذیری و تمایل به انجام رفتارهای مخاطره‌آمیز

مشکلات در برقراری ارتباطات اجتماعی

۳. راه‌های درمان بیش فعالی بدون دارو چیست؟

نوروفیدبک: روشی که به کمک آن می‌توان فعالیت‌های مغزی فرد را اصلاح کرد.

مشاوره و روان‌درمانی: درمان‌هایی مانند CBT که به فرد کمک می‌کنند تا رفتارهای خود را مدیریت کند.

رژیم غذایی مناسب: اصلاح تغذیه برای بهبود عملکرد مغز و کنترل علائم بیش فعالی.

۴. مزیت‌های درمان بیش فعالی با نوروفیدبک در مقابل درمان‌های دارویی چیست؟

برخلاف درمان‌های دارویی ADHD که ممکن است باعث بروز عوارض جانبی منفی شوند، درمان نوروفیدبک معمولاً عوارض جانبی ندارد و می‌تواند بهبودی طولانی‌مدت ایجاد کند. نوروفیدبک نه تنها علائم را موقتی برطرف می‌کند بلکه به علت اصلی اختلال در مغز پرداخته و آن را اصلاح می‌کند. به این ترتیب، مشکل از ریشه درمان می‌شود.

۵. درمان نشدن بیش فعالی چه مشکلاتی در بزرگسالی ایجاد می‌کند؟

اگر بیش فعالی درمان نشود، می‌تواند به مشکلات جبران‌ناپذیری منجر شود، از جمله:

نداشتن ثبات کاری و فقر اقتصادی: ناتوانی در حفظ شغل و مشکلات مالی

مشکلات در برقراری روابط اجتماعی: ناتوانی در ارتباط مؤثر با دیگران

شکست در روابط احساسی: مشکلات در حفظ روابط عاطفی و خانوادگی

کاهش اعتماد به نفس: احساس ضعف و ناکامی در فرد

سوء مصرف مواد مخدر و الکل: تمایل به مصرف مواد به منظور کاهش استرس و اضطراب

مشکلات در تصمیم‌گیری: نداشتن توانایی در اتخاذ تصمیمات صحیح و منطقی