اختلال کم توجهی - بیش فعالی (ADHD) یکی از رایج‌ترین اختلالات روانی در کودکان است که توجه و رفتار آنها را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این اختلال به دلیل وجود نقص در فعالیت‌های عصبی مغز، باعث بروز مشکلاتی در تمرکز، مدیریت زمان و کنترل تکانه‌ها می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهد که این اختلال می‌تواند از طریق وراثت به نسل‌های بعدی منتقل شود، به طوری که تقریباً ۲۵ درصد از والدین کودکان مبتلا به ADHD خود نیز دچار این اختلال هستند.
نکته‌ی مهم این است که ADHD فقط به عملکرد تحصیلی محدود نمی‌شود؛ این اختلال می‌تواند بر روابط اجتماعی، عزت نفس و کیفیت زندگی کلی کودک تاثیر بگذارد. طبق مطالعات اخیر، کودکان مبتلا به ADHD ممکن است در مقایسه با همسالان خود، بیشتر در معرض خطر مشکلات رفتاری، اضطراب و افسردگی قرار گیرند. به همین دلیل، شناسایی زودهنگام این اختلال و انجام مداخلات مناسب می‌تواند در بهبود کیفیت زندگی کودک بسیار موثر باشد.
با وجود عدم وجود درمان قطعی برای ADHD، روش‌های مختلفی برای مدیریت و کنترل آن وجود دارد که شامل درمان‌های رفتاری، آموزشی و دارویی می‌شود. موسسه نورولند به کمک تیم تخصصی خود، برنامه‌های متنوعی را برای مدیریت این اختلال ارائه می‌دهد. این مداخلات به والدین و معلمان کمک می‌کند تا با به کارگیری استراتژی‌های مناسب، به کودکان مبتلا به این اختلال کمک کنند تا مهارت‌های اجتماعی و تحصیلی خود را بهبود بخشند و بتوانند به پتانسیل‌های خود دست یابند. بنابراین، آگاهی از این اختلال و روش‌های مدیریتی آن می‌تواند به والدین و جامعه کمک کند تا از آسیب‌های احتمالی جلوگیری کنند و فضایی حمایتی برای رشد و پیشرفت کودکان فراهم آورند.
تعریف اختلال بیش فعالی
اختلال کم توجهی - بیش فعالی (ADHD) به‌طور عمده ناشی از اختلال در عملکرد نواحی خاصی از مغز، به ویژه اوربیتوفرانتال کورتکس، است. این ناحیه از مغز مسئول کنترل خود، تنظیم هیجانات و تمرکز است. تحقیقات نشان می‌دهد که در کودکان مبتلا به ADHD، رشد و پیشرفت این ناحیه به‌طور قابل توجهی کندتر از همسالان خود است. مطالعات با استفاده از اسکن‌های PET نشان داده‌اند که متابولیسم در اوربیتوفرانتال کورتکس این کودکان به‌طرز مشهودی کاهش یافته است. این یافته‌ها به‌طور واضح نشان می‌دهند که مشکلات توجه و رفتار در این کودکان ریشه‌های بیولوژیکی دارند و نه صرفاً ناشی از مشکلات رفتاری یا تربیتی.
کودکان مبتلا به ADHD معمولاً در حفظ تمرکز بر روی وظایف دچار مشکل هستند. آنها دامنه توجهی بسیار کوتاه دارند و در صورتی که یک موضوع به‌طور مستقیم جذاب یا سرگرم‌کننده نباشد، به سرعت علاقه خود را از دست می‌دهند. این موضوع در فعالیت‌هایی مانند بازی‌های ویدئویی و تکالیف درسی به‌خوبی نمایان می‌شود؛ به‌طور مثال، ممکن است در بازی‌های Xbox به شدت موفق باشند اما در انجام تکالیف درسی ناکام بمانند. این عدم توانایی در تمرکز باعث می‌شود که در موقعیت‌های خاص، مانند مسافرت‌های جاده‌ای، رفتارهایی را از خود بروز دهند که ناشی از خستگی و بی‌حوصلگی است.
علاوه بر مشکلات توجه، عدم کنترل تکانه‌ها نیز یکی دیگر از ویژگی‌های بارز ADHD است. این کودکان به‌طور معمول بدون فکر به عواقب عمل خود، اقدام می‌کنند. در مواقعی که یک کودک عادی ممکن است پس از چند بار تذکر از انجام کاری صرف‌نظر کند، کودکان مبتلا به ADHD به راحتی به تحریکات پاسخ می‌دهند و قادر به مقاومت در برابر انگیزه‌های خود نیستند. این رفتار می‌تواند آنها را به خطرات جدی مبتلا کند، زیرا در موقعیت‌هایی که به دقت و کنترل نیاز است، ممکن است به شدت آسیب‌پذیر باشند.
نکته‌ی دیگر اینکه این اختلال به کودکان اجازه نمی‌دهد از اشتباهات خود درس بگیرند. حتی اگر والدین و معلمان بارها به آنها هشدار دهند که از انجام کاری خودداری کنند، در صورت وجود انگیزه قوی، توانایی کنترل رفتار خود را از دست می‌دهند. این مسأله می‌تواند به بروز حوادث ناگوار منجر شود، چرا که آنها نمی‌توانند خود را از وضعیت‌های خطرناک دور کنند. در نهایت، ADHD فراتر از یک مشکل رفتاری ساده است؛ این اختلال مستلزم توجه و حمایت ویژه‌ای از سوی خانواده و معلمان است تا کودکان بتوانند در زندگی اجتماعی و تحصیلی خود به موفقیت دست یابند.
دلایل ریشه‌ای اختلال کم توجهی - بیش فعالی (ADHD)
در حال حاضر، نمی‌توانیم به طور قطعی یک دلیل خاص برای بروز اختلال کم توجهی - بیش فعالی (ADHD) تعیین کنیم، اما شواهد بسیاری نشان می‌دهند که عوامل محیطی و ژنتیکی نقش مهمی در این زمینه دارند. به‌عنوان مثال، مطالعات حاکی از آن است که مادرانی که در دوران بارداری سیگار می‌کشند یا از انواع خاصی از ماهی‌ها (که ممکن است حاوی مواد مضر مانند جیوه باشند) استفاده می‌کنند، به‌طور قابل توجهی فرزندانشان در معرض خطر ابتلا به ADHD قرار دارند. همچنین، کودکانی که زودتر از موعد مقرر متولد می‌شوند، نسبت به همسالان خود احتمال بیشتری برای ابتلا به این اختلال دارند. این نکته نشان‌دهنده اهمیت عوامل محیطی در بروز اختلالات عصبی در دوران رشد است.
علاوه بر عوامل محیطی، شواهد علمی به وضوح نشان می‌دهند که ژنتیک نیز عامل موثر در بروز ADHD است. هیچ ژن واحدی به‌تنهایی مسئول این اختلال نیست، بلکه ترکیبی از چندین ژن می‌تواند به‌عنوان عوامل مستعد‌کننده در نظر گرفته شود. به عنوان مثال، مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۹ نشان داد که چندین ژن مرتبط با انتقال دوپامین، یک ماده شیمیایی مهم در مغز، در افراد مبتلا به ADHD تغییراتی دارند. این ژن‌ها زمانی می‌توانند باعث بروز ADHD شوند که در شرایط محیطی خاص قرار گیرند. این ژن‌ها زمانی می‌توانند باعث بروز ADHD شوند که در شرایط محیطی خاص قرار گیرند. به عبارت دیگر، اگر چه ژنتیک می‌تواند زمینه‌ساز این اختلال باشد، اما عوامل محیطی نیز در کنار آن تاثیر گذار هستند.
آمارها نشان می‌دهند که تقریباً ۶ درصد از جمعیت بزرگسالان به ADHD مبتلا هستند. جالب توجه است که اگر یکی از والدین دچار این اختلال باشد، احتمال ابتلای کودک به آن به ۳۰ درصد افزایش می‌یابد. این احتمال در صورتی که هر دو والدین به ADHD مبتلا باشند، به ۸۰ درصد می‌رسد. این آمار نه تنها نشان‌دهنده شدت وراثت در بروز این اختلال است، بلکه بر اهمیت آگاهی از این مسئله برای خانواده‌ها تاکید می‌کند. در مورد دوقلوها نیز، اگر یکی از آنها به ADHD مبتلا شود، ۷۵ درصد احتمال وجود این اختلال در دوقلوی دیگر وجود دارد. این شواهد نشان‌دهنده این است که ADHD یک اختلال پیچیده است که تحت تاثیر ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی قرار دارد و نیازمند توجه و شناسایی دقیق از سوی والدین و متخصصان است.
با توجه به این نکات، درک عمیق‌تری از دلایل بروز ADHD می‌تواند به والدین و کارشناسان کمک کند تا به شناسایی زودهنگام این اختلال و ارائه مداخلات مناسب بپردازند و بدین ترتیب کیفیت زندگی کودکان مبتلا را بهبود بخشند.
درمان اختلال کم توجهی - بیش فعالی
هنوز درمان قطعی برای اختلال کم توجهی - بیش فعالی (ADHD) کشف نشده است، اما راه‌های موثری برای مدیریت و کنترل علائم این اختلال وجود دارد. رویکرد جامع و چندوجهی به عنوان بهترین استراتژی شناخته می‌شود، که شامل ترکیبی از روش‌های رفتاری، آموزشی و دارویی است. در این راستا، توجه به روش‌های پرورش فرزند و رژیم غذایی سالم نقش حیاتی در بهبود عملکرد کودکان مبتلا به ADHD ایفا می‌کند.
تحقیقات نشان می‌دهد که کودکانی که از رژیم غذایی سالم و متعادل بهره‌مند هستند، معمولاً در محیط‌های آموزشی بهتر تمرکز می‌کنند. به ویژه، مصرف غذاهای کم‌پروسه و فاقد مواد افزودنی می‌تواند به کاهش علائم ADHD کمک کند. به عنوان مثال، یک مطالعه در سال ۲۰۱۵ نشان داد که کودکانی که از مواد غذایی غنی از امگا-۳ و آنتی‌اکسیدان‌ها استفاده می‌کنند، به طور قابل توجهی در تمرکز و کاهش رفتارهای پرخاشگرانه پیشرفت داشته‌اند. در مقابل، کودکانی که از غذاهای فرآوری‌شده و حاوی رنگ‌های مصنوعی استفاده می‌کنند، ممکن است علائم ADHD را تشدید کنند.
رویکرد متداول برای مدیریت علائم ADHD استفاده از دارو است. این داروها می‌توانند به کودکان کمک کنند تا تمرکز بیشتری داشته باشند و رفتارهای تکانشی را کنترل کنند. در حالی که ریتالین به عنوان یکی از اولین داروهای تجویز شده برای ADHD شناخته می‌شود، دکتر میشل کینگ، روانپزشک و متخصص درمانی کودکان، تاکید می‌کند که امروزه گزینه‌های بهتری نیز در دسترس هستند. او می‌گوید: «دیگر ریتالین واحد درمانی طلایی اختلال کم توجهی - بیش فعالی نیست. این دارو می‌تواند موثر باشد، اما هر کودک نیازهای خاص خود را دارد و درمان باید بر اساس آن تعیین شود.»
از سوی دیگر، برخی از والدین ممکن است از بیان نیاز به درمان برای فرزندشان احساس نارضایتی کنند، به ویژه در پی stigmatization یا تابوهایی که حول کلمه «ریتالین» وجود دارد. این رفتار قابل درک است، زیرا نگران هستند که فرزندشان به‌دلیل مصرف دارو، مورد قضاوت یا طرد قرار گیرد. با این حال، مشاوره با متخصصان بهداشت روان می‌تواند در انتخاب بهترین روش درمانی برای هر کودک بسیار موثر باشد.
در موسسه نورولند، تیمی از متخصصان بهداشت روان به والدین مشاوره می‌دهند تا بهترین روش درمانی را برای فرزندانشان انتخاب کنند. آنها به والدین کمک می‌کنند تا از طریق ارزیابی‌های جامع، نیازهای خاص هر کودک را شناسایی کنند و برنامه‌های درمانی مناسب را طراحی کنند.
بنابراین، درک این نکته که ADHD یک اختلال پیچیده و چند بعدی است، می‌تواند به والدین کمک کند تا با آگاهی از گزینه‌های موجود و مشاوره با متخصصان، بهترین مسیر درمانی را برای فرزندان خود انتخاب کنند. در نهایت، با استفاده از رویکردهای جامع و متنوع، می‌توان به کودکان مبتلا به ADHD کمک کرد تا در زندگی تحصیلی و اجتماعی خود موفق‌تر باشند و کیفیت زندگی بهتری را تجربه کنند.
دلایل شایع بودن اختلال کم توجهی - بیش فعالی
اختلال کم توجهی - بیش فعالی (ADHD) به یکی از شایع‌ترین اختلالات روانی در کودکان تبدیل شده است، به طوری که تخمین زده می‌شود حدود ۸ درصد از کودکان به این اختلال مبتلا هستند. اما آیا این درصد به معنای واقعی شایستگی این اختلال را نشان می‌دهد؟ پاسخ به این سوال پیچیده است. یکی از دلایل افزایش تشخیص ADHD، تشخیص‌های غیرحرفه‌ای پزشکانی است که تجربه کافی در این زمینه ندارند و ممکن است با نادیده گرفتن جوانب مختلف، به راحتی به تجویز دارو بپردازند.
در سال ۲۰۱۲، روزنامه نیویورک تایمز مقاله‌ای منتشر کرد که توجه عمومی را به پدیده‌ای جلب کرد که به موجب آن پزشکان به راحتی اختلال ADHD را تشخیص می‌دهند تا داروهای محرک را تجویز کنند. این پدیده نه تنها به افزایش تشخیص‌های این اختلال کمک کرده بلکه بر جنبه‌های اخلاقی آن نیز سایه افکنده است. برخی پزشکان ممکن است بدون بررسی جامع و کامل، به تجویز داروهایی بپردازند که نه تنها برای کودکان مبتلا به ADHD بلکه برای کودکانی که هیچ نشانه‌ای از این اختلال ندارند، موثر واقع می‌شود.
این داروها می‌توانند عملکرد تحصیلی را به‌طور قابل توجهی بهبود دهند و به کودکان توانایی تمرکز بیشتری بدهند. به عنوان مثال، داروهایی مانند متیل‌فنیدات و آمفتامین‌ها می‌توانند به کودکان کمک کنند تا بهتر مطالعه کنند و تمرکز بیشتری در کلاس داشته باشند. اما استفاده از این داروها بدون نیاز واقعی، عملاً می‌تواند به افزایش عملکرد تحصیلی مشابه دوپینگ در ورزش تبدیل شود. این موضوع به شدت نگران‌کننده است، زیرا نه تنها سلامت کودکان را به خطر می‌اندازد بلکه به نوعی تقلب در سیستم آموزشی نیز محسوب می‌شود.
تجویز دارو برای بهبود عملکرد تحصیلی، به شدت غیر اخلاقی و غیرقانونی است و می‌تواند عواقب جدی برای سلامت روان و جسم کودک به همراه داشته باشد. این عمل نه تنها بر سلامت فردی تاثیر می‌گذارد، بلکه می‌تواند بر سلامت جامعه نیز اثرات منفی بگذارد. با این حال، برخی والدین ممکن است به دنبال یافتن راهی برای بهبود عملکرد تحصیلی فرزندانشان باشند و اگر پزشکی پیدا کنند که به راحتی دارو تجویز کند، ممکن است بی‌دریغ به این تصمیم اقدام کنند.
به طور کلی، این پدیده نشان می‌دهد که نیاز به افزایش آگاهی در مورد ADHD و عواقب ناشی از تجویز داروهای غیر ضروری وجود دارد. موسسه نورولند به‌عنوان یک مرکز تخصصی در این حوزه، می‌تواند به والدین و کودکان کمک کند تا با آموزش‌های صحیح و مشاوره‌های تخصصی، از شیوه‌های مناسب و قانونی برای مدیریت ADHD استفاده کنند. به جای جستجوی راه‌حل‌های فوری و غیر اصولی، مهم است که والدین و معلمان توجه ویژه‌ای به نیازهای خاص کودکان داشته باشند و از روش‌های سالم و موثر برای کمک به آنها استفاده کنند.
در نهایت، ارتقاء آگاهی عمومی در مورد ADHD و تاکید بر درمان‌های مناسب و اخلاقی می‌تواند به کاهش شیوع نادرست این اختلال و بهبود کیفیت زندگی کودکان مبتلا به آن کمک کند.
نحوه شناخت اختلال
شناخت اختلالات یادگیری و رفتاری در کودکان نیازمند دقت و توجه ویژه‌ای است. اگر معلم‌ها از رفتارهای غیرعادی کودکان شکایت دارند، نخستین قدم برای والدین این است که مطمئن شوند مشکلات مربوط به شنوایی یا بینایی نیست. به عنوان مثال، تحقیقات نشان می‌دهد که حدود ۵ تا ۱۵ درصد از کودکان ممکن است دچار مشکلات شنوایی باشند که می‌تواند تاثیر مستقیمی بر یادگیری و تعاملات اجتماعی آنها بگذارد. اگر کودک به راحتی به صداها پاسخ نمی‌دهد یا در توجه به فعالیت‌ها مشکل دارد، ممکن است این نشانه‌ای از مشکلات شنوایی باشد. همچنین، اختلالات بینایی نیز می‌تواند به اشتباه به عنوان رفتارهای کم‌تحرک یا بی‌توجهی تفسیر شود.
نکته مهم دیگر این است که تشخیص اختلالات رفتاری و یادگیری پس از سن چهار سالگی معمولاً دشوارتر است. در این سنین، مغز کودک هنوز در حال توسعه است و بسیاری از رفتارهای به نظر نگران‌کننده ممکن است به سادگی ناشی از انرژی طبیعی و فعالیت‌های معمول کودکی باشد. تحقیقات نشان می‌دهد که در سنین پایین، نواحی مختلف مغز که مسئول کنترل رفتار هستند هنوز به‌طور کامل شکل نگرفته‌اند. بنابراین، قضاوت در مورد رفتارهای کودکانی که هنوز به سن مدرسه نرسیده‌اند باید با احتیاط انجام شود.
صبر و درک والدین در این مرحله بسیار حیاتی است. آنها باید به جای قضاوت سریع، با معلمان و متخصصان مشورت کنند و در صورت نیاز از تست‌های شنوایی و بینایی استفاده کنند. این اقدامات می‌توانند در تشخیص دقیق مشکلات و تامین نیازهای آموزشی کودک موثر باشند. برای مثال، استفاده از آزمون‌های شنوایی ساده و ارزیابی‌های بینایی می‌تواند به شناسایی مشکلات کمک کند و والدین را در اتخاذ تصمیم‌های بهتر یاری دهد.
برای مثال، فرض کنید کودکی به نام امیر در سن چهار سالگی به مهدکودک می‌رود و معلمش متوجه می‌شود که او در گوش دادن به دستورات و مشارکت در فعالیت‌های گروهی مشکل دارد. معلم به والدین امیر می‌گوید که او به نظر می‌رسد بی‌توجه است و مدام حواسش پرت می‌شود.
والدین ابتدا به توصیه معلم به پزشک مراجعه می‌کنند تا شنوایی و بینایی امیر را بررسی کنند. در این بررسی مشخص می‌شود که امیر دچار کم‌شنوایی خفیف است و این مسئله باعث می‌شود که نتواند به خوبی به صداها و دستورات توجه کند. پس از تشخیص، والدین با استفاده از سمعک و مشاوره‌های لازم، به امیر کمک می‌کنند تا به تدریج توانایی‌های شنیداری خود را تقویت کند و به این ترتیب، رفتارهای او نیز بهبود می‌یابد. این مثال نشان می‌دهد که چگونه مشکلات شنوایی می‌توانند به سادگی به عنوان اختلالات رفتاری تفسیر شوند و اهمیت بررسی دقیق در مراحل اولیه را روشن می‌سازد.
در نهایت، اهمیت توجه به رشد طبیعی و الگوهای رفتاری کودکان در سنین پایین غیرقابل انکار است. برنامه‌های آموزشی و مداخلات زودهنگام می‌توانند به بهبود مهارت‌های اجتماعی و یادگیری کودکان کمک کنند. به همین دلیل، والدین باید با دقت رفتارهای کودک خود را زیر نظر داشته باشند و از مشاوره‌های تخصصی بهره‌مند شوند تا در صورت لزوم، اقدامات لازم را انجام دهند و از بروز مشکلات جدی‌تر در آینده جلوگیری کنند.
سوء تعبیرها در مورد اختلالات رفتاری
سوءتعبیر ها درباره رفتار کودکان مبتلا به اختلالات توجه و تمرکز، مانند اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD)، می‌تواند به شکل‌گیری نظرات نادرست و منفی در مورد والدین و تربیت کودک منجر شود. برای مثال، برخی ممکن است بگویند "شما پدر و مادر بدی هستید"، با این فرض که رفتارهای ناپسند کودک ناشی از عدم توجه والدین به مرزها و قوانین است. در واقع، کودکان مبتلا به این اختلال به‌دلیل مشکلاتی که در کنترل رفتار خود دارند، ممکن است به‌طور ناخودآگاه از مرزها و قواعد تجاوز کنند. مغز این کودکان به‌طور طبیعی نمی‌تواند تمرکز لازم را برای رعایت قوانین حفظ کند و این موضوع باید به عنوان یک چالش عصبی و رفتاری در نظر گرفته شود، نه به عنوان نقص والدین.
اعتیاد و ارتباط آن با درمان‌های دارویی
یکی از سوءتعبیر های رایج دیگر این است که برخی فکر می‌کنند درمان‌های دارویی برای اختلالات توجه و تمرکز، به ویژه با استفاده از محرک‌ها، احتمال اعتیاد را در کودکان افزایش می‌دهد. این در حالی است که تحقیقات نشان می‌دهد که درمان‌های مناسب می‌توانند به‌طور موثری نشانه‌ها را مدیریت کرده و به کاهش رفتارهای خطرناک کمک کنند. بر اساس یک مطالعه بزرگ، کودکانی که تحت درمان با دارو قرار می‌گیرند، در واقع کمتر در معرض سوءمصرف مواد مخدر در بزرگسالی قرار دارند. این حقیقت که درمان می‌تواند به کنترل بهتر رفتارها و افزایش توانایی‌های اجتماعی کمک کند، باید در نظر گرفته شود تا به‌جای ترس از اعتیاد، بر روی مزایای درمانی تمرکز کنیم.
زندگی بزرگسالان و تاثیرات دراز مدت
نکته دیگری که در مورد اختلالات توجه و تمرکز باید مورد توجه قرار گیرد، این است که علائم این اختلال می‌تواند در بزرگسالی نیز ادامه یابد. اگرچه درمان می‌تواند به کاهش علائم کمک کند، اما بر اساس مطالعات، حدود ۶۰ درصد از بزرگسالان مبتلا به ADHD همچنان با مشکلاتی از جمله مدیریت زمان، حفظ شغل و ایجاد روابط سالم دست و پنجه نرم می‌کنند. این واقعیت که افراد بزرگسال مبتلا به این اختلال ممکن است در شرایطی مانند بدهی‌های سنگین و رفتارهای پرخطر قرار گیرند، به اهمیت پیگیری درمان‌های طولانی‌مدت و حمایت‌های اجتماعی برای این افراد اشاره دارد.
اختلالی که فقط در کودکان وجود دارد
بسیاری از مردم تصور می‌کنند که ADHD فقط یک اختلال کودکانه است و با بزرگ شدن فرد، خود به خود برطرف می‌شود. در واقع، این اختلال می‌تواند در بزرگسالی نیز ادامه یابد و بسیاری از بزرگسالان مبتلا به آن هنوز با مشکلاتی مانند مدیریت زمان، سازمان‌دهی و کنترل احساسات مواجه‌اند.
اختلالی که ناشی از تنبلی یا بی‌انضباطی است
بعضی افراد معتقدند که کودکان مبتلا به ADHD فقط تنبل یا بی‌انضباط هستند. این باور نادرست است؛ زیرا ADHD یک اختلال عصبی-زیستی است که به عملکرد مغز مرتبط می‌شود و کنترل رفتار را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این افراد به تنهایی نمی‌توانند بر این مشکلات غلبه کنند.
درمان دارویی تنها راه حل است
برخی معتقدند که تنها راه درمان ADHD استفاده از داروهای محرک است. در حالی که این داروها می‌توانند بسیار موثر باشند، روش‌های درمانی دیگری نیز وجود دارد، از جمله مشاوره، رفتار درمانی و تکنیک‌های مدیریتی که می‌توانند به مدیریت علائم کمک بزرگی کنند.
فقط پسران مبتلا به ADHD هستند
این تصور که ADHD بیشتر در پسران مشاهده می‌شود، نادرست است. اگرچه پسران به‌طور معمول بیشتر از دختران تشخیص داده می‌شوند، اما دختران نیز به همین اندازه ممکن است مبتلا باشند و علائم آنها ممکن است به شکل‌های متفاوتی بروز کند. حتی این مسأله می‌تواند منجر به تشخیص دیرهنگام در دختران شود.
کودکان مبتلا به ADHD نمی‌توانند موفق شوند
بسیاری بر این باورند که کودکان مبتلا به ADHD نمی‌توانند در زندگی موفق باشند. این در حالی است که بسیاری از بزرگسالان موفق، مانند کارآفرینان و هنرمندان، با ADHD زندگی کرده و موفقیت‌های چشمگیری را نیز کسب کرده‌اند. به طور قطع با حمایت و درمان مناسب، این افراد می‌توانند استعدادهای خود را به خوبی شکوفا کنند.
مشکلات تغذیه‌ای می‌تواند به ADHD منجر شود
برخی باور دارند که رژیم غذایی خاص یا مصرف قند می‌تواند موجب ایجاد یا تشدید ADHD شود. در حالی که تغذیه می‌تواند بر رفتار تاثیر بگذارد، تحقیقات نشان می‌دهند که ADHD به عوامل ژنتیکی و عصبی مرتبط است و نه صرفاً ناشی از رژیم غذایی.
همه کودکان مبتلا به ADHD پرخاشگر و بیش‌فعال هستند
این تصور نادرست است که همه کودکان مبتلا به ADHD به شکل پرخاشگر و بیش‌فعال بروز می‌دهند. در واقع، برخی از کودکان ممکن است علائم توجه‌پرشی بیشتری داشته باشند و در این صورت، ممکن است در کلاس درس کم‌تحرک و آرام به نظر برسند، که می‌تواند به راحتی نادیده گرفته شود.
بسیاری از والدین بر این باورند که درمان زودهنگام الزامی است
در حالی که درمان زودهنگام می‌تواند بسیار مفید باشد، برخی والدین تصور می‌کنند که بدون درمان فوری، کودک به مشکلات جدی‌تری دچار خواهد شد. این در حالی است که رشد طبیعی کودک و تغییرات رفتاری در سنین مختلف نیز می‌تواند بر روند درمان تاثیر گذار باشد.
در نهایت، شناخت و درک اختلالات رفتاری در کودکان و بزرگسالان نیازمند رویکردی علمی و جامع است. مطمئنا سوءتعبیرها می‌توانند به ایجاد احساس گناه و همچنین ناامیدی در والدین و خود افراد مبتلا منجر شوند. بنابراین، مهم است که خانواده‌ها و جامعه به‌جای قضاوت، به ارائه حمایت‌های لازم پرداخته و اطلاعات درست را در اختیار همگان قرار دهند. این امر می‌تواند به ایجاد یک محیط مثبت و حمایتی برای کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلالات توجه و تمرکز کمک کند.
شما می توانید از طریق فرم زیر مشکل کودک خود را با ما در میان بگذارید. کارشناسان ما در با توجه به زمان مقتضی با شما تماس بگیرند.
افزودن دیدگاه جدید